Kapłaństwo powszechne

Celem szczególnym naszego Instytutu jest życie kapłańskie powszechne wszystkich wiernych, życie oddane całkowicie miłości, w służbie Bogu i bliźnim, we współodpowiedzialnej współpracy z kapłaństwem hierarchicznym.

W 1 liście św. Piotra czytamy „Wy jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła…” (1 P 2,9).

Św. Jan w Apokalipsie powie zaś: „Ten który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów uczynił nas królestwem – kapłanami dla Boga i Ojca swojego” (Ap 1, 6).

Cała wspólnota wierzących jest więc kapłańska. Wszyscy wierzący poprzez sakrament chrztu i bierzmowania zostali włączeni do Kościoła - Mistycznego ciała Chrystusa . Wszyscy też zostali wezwani do: „składania duchowych ofiar przyjemnych Bogu” (Rz.12,1) stając się uczestnikami Chrystusowego Kapłaństwa.

Art. 34 Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium Soboru Watykańskiego II mówi: "Najwyższy i przedwieczny kapłan Jezus Chrystus pragnąc, aby jego świadectwo i jego Posługa trwały nieprzerwanie także za pośrednictwem ludzi świeckich, ożywia ich swoim duchem i nieustannie zachęca do każdego szlachetnego i doskonałego dzieła. Tym bowiem, których wiąże ściśle ze swoim życiem i posłannictwem, daje także udział w swojej misji kapłańskiej w celu sprawowania duchowego kultu, aby Bóg był uwielbiony a ludzie zbawieni”.

Nasz Instytut przyjmuje to szczególne wezwanie Jezusa i Kościoła z wielką miłością i czyni go swoim szczególnym celem. Zapatrzone w Jezusa obarczonego krzyżem, wypędzonego z Jerozolimy i umierającego za nasze grzechy całym sercem staramy się włączać w to wielkie Miłosierdzie Boga. Kapłaństwo bowiem to owoc wielkiego Miłosierdzia Boga, Który widząc grzesznego człowieka nie skazuje go na śmierć, ale dla jego ratowania, poświęca swojego Jedynego Syna, by przez Jego ofiarę grzesznego człowieka przywrócić do godności dziecka bożego. Dlatego więc kapłaństwo powszechne przeżywane wg charyzmatu naszego Instytutu to bycie „w służbie Bożego Miłosierdzia. Papież Paweł VI składając życzenia Służebnicom z okazji trzydziestolecia przyznania Instytutowi pierwszych zatwierdzeń (25 marca 1963) tak się wyraził: „niech ten wysoki ideał kapłaństwa przeżywany przez was w sposób szczególny zajaśnieje” a kończąc przemówienie podkreślił by „Służebnice nie były tak po prostu na służbę ale w służbie Bożego Miłosierdzia dla tych, którzy pokładają w nich nadzieję”. Abp Nicodemo Enrico zaś ogłaszając Dekretum Laudis 15 sierpnia 1972 roku powiedział do nas „Pamiętajcie aby cały wasz dzień, całe wasze życie było Maszą, to znaczy ofiarą miłą Panu i na służbę bliźnim”.

Odpowiadając na powierzony nam dar, naszym życiem niesiemy tą ogromną miłość Boga wszędzie tam gdzie On nas posyła. Razem z Jezusem staramy się brać ciężaru odpowiedzialności za zbawienie bliźnich. Poprzez cichą i pokorną służbę Bogu i bliźnim staramy się przemieniać środowiska w których żyjemy miłością Chrystusową. By mieć siłę do realizacji tej misji najpierw same napełniamy się miłością Boga, poprzez Eucharystię, czytanie Słowa Bożego i modlitwę. w codziennej Eucharystii łączymy z ofiarą Jezusa Ukrzyżowanego całe nasze życie, życie naszych najbliższych, środowiska w których żyjemy oraz wszystkich ludzi których Bóg stawia na naszej drodze. Owoce modlitwy i ofiary zanosimy do środowisk w których żyjemy.

Szczególną opieką modlitewną otaczamy kapłanów, świadomi tego, że od ich świętości w dużej mierze zależy świętość ludzi im powierzonych. w miarę możliwości włączamy się w życie parafii, podejmując i odpowiadając na inicjatywy apostolskie realizowane przez duszpasterzy. Będąc blisko Kapłanów, pragniemy być wsparciem dla nich w ich misji duszpasterskiej, nosząc wraz z Nimi wielką troskę o świętość ludu i zbawienie każdego człowieka.

Wzorem dla nas jest Dziewica Niepokalana, Matka Najwyższego Kapłana Jezusa Chrystusa i współodkupicielka rodzaju ludzkiego. Tak jak Maryja, która zawsze nosiła w sercu troski swego Syna i była blisko Niego, tak my nosi w sercu troskę Boga o zbawienia ludzi. Tak jak Maryja, która z ogromną miłością przyjęła Słowo Boże, by w cichości i pokorze Je wypełniać, tak nasza postawa w Kościele i przy drugim człowieku ma być przepełniona miłością ofiarowaną w cichej i pokornej służbie braciom. i tak jak miłosierdzie jest całkowitym dawaniem siebie bez oczekiwania na zapłatę, tak nasza posługa jest całkowitym ofiarowaniem siebie dla Boga i człowieka poprzez codzienne umieranie dla siebie by dawać życie innym

W materiałach formacyjnych z 1968 roku nasz Ojciec Założyciel Domenico Labellarte pisał : „Nikt nie może wstąpić, a tym bardziej pozostać w tym Instytucie, jeżeli nie pragnie apostolatu, czyli przemienienia swego życia w ofiarę całopalną, nieustannie i z miłością dla Boga i dla zbawienia ludzi”

W naszym życiu mamy jeden cel a jest nim oddanie chwały Bogu poprzez ofiarną służbę dla dobra Kościoła i dla zbawienia ludzi.