Konsekracja w świecie

Życie konsekrowane przez profesję rad ewangelicznych jest trwałą formą życia, w której konsekrowany pod działaniem Ducha Świętego naśladuje dokładnie Chrystusa, oddaje się umiłowanemu nade wszystko Bogu, ażeby – poświęceni z nowego i szczególnego tytułu dla chwały Boga, budowania Kościoła i zbawienia świata – osiągnąć doskonałą miłość w służbie Królestwa Bożego stawszy się w Kościele wyraźnym znakiem, zapowiadać niebieską chwałę (Kodeks Prawa Kanonicznego- Kanon 573)

KONSEKRACJA w Instytucie Świeckim jest całkowita pomimo, iż nie nosimy habitu i nie żyjemy we wspólnocie, ale w świecie.

Obejmuje ona:

• czystość dla Królestwa niebieskiego: (wstrzemięźliwość w celibacie i rezygnacja z naturalnego współżycia seksualnego) z miłości do Boga,

• ubóstwo: ograniczenie i zależność w używaniu i dysponowaniu dobrami i to w ramach życia prawdziwie ubogiego,

• posłuszeństwo: obowiązek poddania się woli prawnym przeżonym jako przdstawicielom Boga.

Osoby konsekrowane w świecie a więc wszystkie osoby w instytutach świeckich także i my pozostają w zwyczajnych warunkach życia codziennego, ale jednocześnie jesteśmy całkowicie i niepodzielnie oddane Bogu- konsekrowane Bogu.

Konsekracja zobowiązuje nas do życia na wzór Jezusa  czystego, ubogiego i posłusznego według trzech Rad Ewangelicznych. Sposób ich realizowania mamy zawarty w konstytucjach.

Konsekracja jest usankcjonowana więzami. Są to śluby czystości, posłuszeństwa oraz przyrzeczenie ubóstwa (O. Pio, który był Ojcem duchowym naszego założyciela Domenico Labellarte doradzał mu, ażeby to było przyzeczenie ubóstwa, ponieważ będąc w świecie posługujemy się dobrami materialnymi). Na mocy konsekracji mamy obowiązek modlitwy (wszystkie formy życia duchowego zawarte są w statucie naszego instytutu). Nasze praktyki życia duchowego przystosowujemy do warunków życia w świecie. Nie mamy określonych godzin, miejsca modlitwy, dostosowujemy ją do osób, miejsca i  okoliczności. Czas i miejsce modlitwy naszej nie mają miejsca takich jak u zakonników (stała pora).  Modlitwa jest dla nas oddechem, zajmuje miejsce szczególnie uprzywilijowane, oprócz apostolatu w świecie (praca zawodowa, życie rodzinne, życie społ., polityczne). Modlitwa  jest przestrzenią dyspozycyjności w życiu konsekrowanym. Nasza konsekracja  "szczególna konsekracja" sięga głęboko w konsekrację chrztu i pełniej ją wyraża. Między konsekracją a modlitwą jest ścisły związek, wzajemna relacja. Nie ma konsekracji bez modlitwy, relacji z Bogiem (Bogu się konsekruję, odpowiadam na powołanie, wezwanie miłości Boga, miłości tej największej) całkowity dar z siebie wyraża się w miłowaniu Boga ponad wszystko, jako największej i jedynej miłości Boga, a dopiero poprzez tą miłość  i ze względu na miłość Boga miłosć bliźniego. My jako te, które uczyniły krok ostateczny pójścia za Chrystusem bardziej z bliska, my jako oddane Panu troszczymy się o sprawy Pana, o to aby przypodobać się Panu (1 Kor  7,32), dltego podejmujemy życie czyste, ubogie, posłuszne. Kto wybrał stan bezżenny chce byc całkowicie dla Pana i aby być dla Pana powziął tę decyzję. Pragnienie bycia dla Pana jest więc pragnieniem głównym.

Obowiązkowo raz w roku uczestniczymy w rekolekcjach, jak również często przystępujemy do sakramentu pokuty i praktykujemy kierownicto duchowe.

Innym czynnikiem charakteryzującym nas jako osoby konsekrowane w świecie to a jednocześnie odróżniające nas od osób konsekrowanych w zgromadzeniach zakonnych jest świeckość (tzn. życie w świecie i dla świata), nie zawsze dobrze rozumiana i znana. Jest to inna forma życia konsekrowana, zaaprobowana po raz piewszy w 1947 r. przez Kościół dokumentem "Provida Mater Eclessia" pod nazwą Instytuty Świeckie. Żyjemy w świeci |w zwyczajnych warunkach świata. Większość z nas żyje samotnie tzn. osobno bez rodziców, cześć w rodzinach, a we Włoszech istnieje grupa, która mieszka wspólnie tworząc wspólnotę życia braterskiego (osoby żyjące wspólnie muszą zachować styl życia świeckigo, nie może to być życie wspólne na wzór życia zakonnego, tylko pod tym warunkiem jest możliwe wzajemne zamieszkanie). Uczestniczymy w życiu społ., politycznym, kulturalnym. Wykonujemy pracę w każdym zawodzie w zależności od uzyskanej profesji. Praca i działalność tzn. apostolat są dla nas środkami osobistego uświęcania i uświęcaniem świata od wewnątrz przez wprowadzanie wartosci chrześcijańskich, a w pierwszym rzędzie miłości w to środowisko w którym żyjemy.

Bez zewnętrznych znaków wyróżniających nas od innych osób żyjących w świecie, staramy się być solą i światłem świata i czynimy wszystko co tylko możliwe, aby docierać tam gdzie ksiądz czy siostra zakonna nie dotrze.